شعری از امام شافعی

این حادثه از حوادثی ست که خواب مرا ربوده و موی مرا سپید کرده . 

دل و دیده ى مرا به خود مشغول ساخته و مرا اندوهگین کرده است و اشک چشم جاری و خواب از آن پریده است. 

 دنیا از این حادثه ی خاندان پیامبر ، متزلزل شده و قامت کوهی از آن ذوب شده است

آیا کسی هست از من به حسین سلام برساند، اگر چه دلها آن را ناخوش دارند؟ 

 حسین کشته ایست بدون جرم و گناه که پیراهن او به خونش رنگین شده.

عجب از ما مردم است که از یک طرف به آل پيغمبر درود میفرستیم و از سوی دیگر فرزند او را به قتل می رسانیم و اذیت میکنیم! 

 اگر گناه من حب خاندان محمد باشد ، هرگز از این گناه توبه نخواهم کرد

آنها شفیعان من در روز قیامت هستند. پس بغض آنها برای "شافغی" گناهه! 

اگر حب آل محمد کفره ، پس جم و انس گواهی میدهند که من کافرم! 

ای آل رسول، حب شما در قرآنی که خداوند فرستاده فریضه است 

 برائت میجویم از مردمی که حب فاطمه ی زهرا را کفر بدانند!

 ديوان امام شافعی(رهبر اهل سنت شافعى) صفحه ی ۶۲

یا من یحق الحق بکلماته